MFA Final Thesis Exhibition – Παρουσίαση Διπλωματικών Εργασιών Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών ΑΣΚΤ

ΕΚΘΕΣΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΥ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, 16-17 Ιουλίου, 10:00-20:00 Μετά από απόφαση της Συγκλήτου της ΑΣΚΤ, η έκθεση των διπλωματικών εργασιών του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ θα είναι ανοιχτή για το κοινό τη Δευτέρα 16 και την Τρίτη 17 Ιουλίου, 10:00-20:00.

Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές που παρουσιάζουν τις εργασίες τους είναι: Βαλσαμάκη Χρύσα, Βιδάλη-Σούλα Αθανασία, Ζαχαροπούλου Δέσποινα, Καββαδία Μαριάννα, Κομπής Πάνος, Κουτελιέρη Λία, Τσάγκαρη Μαρία.

Στο έργο της Χρύσας Βαλσαμάκη, αφορμή για την έρευνα ήταν ένα κείμενο του Γιάννη Πετρόπουλου από το βιβλίο «Γδάρτες Ονείρων». Ο Γ. Πετρόπουλος καταδικάστηκε το 1973 σε ηλικία 20ετών να εκτίσει ποινή ισόβιας κάθειρξης σε μια χειρότερες φυλακές της Ελλάδας εκείνη την εποχή, την πειθαρχική φυλακή της Κέρκυρας.Το έργο επιχειρεί να δημιουργήσει μια μορφή ορατότητας που θα αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε πρακτικές του Άλλου έτσι όπως μας παρουσιάζονται από τον τύπο και να ενεργοποιήσει μια ιστορία αποσιωπημένη, μια ιστορία «από τα κάτω».

Η Αθανασία Σούλα-Βιδάλη μέσα απο τη ζωγραφική και τη γλυπτική απο καραμέλα επιχειρεί μια αυτοκατάλυση προς μια αναγέννηση μέσα στη δυναμική της πολλαπλότητας.

Η Δέσποινα Ζαχαροπούλου μετασχηματίζει τον εκθεσιακό χώρο της ΑΣΚΤ δημιουργώντας μια χωρική εμπειρία για τον επισκέπτη. Απώτερο στόχο αποτελεί η σταδιακή είσοδος και πορεία προς την αναμέτρηση με το έτερο μέσω του συναισθήματος της ανησυχητικής αποξένωσης.

Η Μαριάννα Καββαδία δημιουργεί εδαφικές ταυτότητες τόπων της Μάνης.

Ο Πάνος Κομπής εγκαθιστά νοερά στον εκθεσιακό χώρο έναν οχυρωτικό τοίχο. Αποπειράται μία αφήγηση της ύπαρξης υιοθετώντας στοιχεία της οχυρωτικής τέχνης. Στόχος του η αφύπνιση της συνείδησης του θεατή και η διερώτηση του σχετικά με την παθητικότητά του και τους όρους διαβίωσης.

Η Λία Κουτελιέρη, οδηγείται στην αναζήτηση και δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας εκεί που δεν βρίσκει μια ετέρα πραγματικότητα να την καλύπτει. Πρόκειται απλώς για μια υπέρβαση από μια ιδιαίτερη οικονομικοκοινωνικοπολιτική συγκυρία ή μάλλον κάτι βαθύτερο που την οδηγεί ν’ αναζητήσει το χώρο μέσα της; Η ιδέα του ”ανιστορικού” και ”άχρονου” και η υπερβατικότητα γίνονται πιθανόν ελκυστικά σε περιόδους κρίσης. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για πανανθρώπινες αλήθειες που συνυπάρχουν πάντα στην όποια πραγματικότητα βιώνουμε.

Η Μαρία Τσάγκαρη ασχολείται με την έννοια της ευχαριστίας και της προσφοράς δημιουργώντας εφήμερες εγκαταστάσεις μεγάλων διαστάσεων από στάχτη, έχοντας ως πρωταρχική αναφορά τα μη-υλικά τάματα και τις μορφές πνευματικής άσκησης.